We denken dat plasproblemen en urineverlies een ‘oude-vrouwen-kwaal’ is. Niet waar! Jannet Koomen is 39 jaar oud, heeft twee kinderen, een eigen bedrijf én ze had acht jaar lang stressincontinentie als gevolg van haar zwangerschap. Twee maanden geleden werd ze geopereerd. Hoe ze met haar urineverlies omging, vertelt ze gezondNU.
“Door de bevalling van mijn eerste kind kreeg ik stressincontinentie. Ik kon niet meer hardlopen en paardrijden zonder dat ik urineverlies had. Ik liep in die tijd nog bij de gynaecoloog en praatte er met haar over. Incontinentie na de bevalling komt vaker voor en ze stuurde me door naar een bekkenbodemspecialist waar ik een tijdje ben geweest. Het hielp ook wel en ik hoopte dat het zich door de oefeningen zou herstellen, maar dat gebeurde niet goed genoeg. De schade was dusdanig dat de enige oplossing opereren was.”
Schaamte
“Ik schaamde me voor mijn plasproblemen. Om die schaamte voor te zijn, ging ik dus maar niet meer paardrijden of intensief sporten, omdat het dan zichtbaar wordt. Er werd ook heel luchtig over gedaan als ik het vertelde. Mensen deden het af met opmerkingen als ‘wees blij dat je gezonde kinderen hebt’. Met vrienden en familie kon ik er gelukkig over praten.”
De operatie
“In april had ik de operatie, na er acht jaar mee gezeten te hebben. Dat ik het zo lang heb uitgesteld, kwam mede doordat ik nog een kinderwens had. De kans was groot dat er bij een tweede bevalling nog meer schade zou ontstaan en dan zou de operatie voor niks zijn geweest. Vandaar dat het even duurde en misschien begon ik het ook min of meer te accepteren. De operatie was een beetje naar mijn achterhoofd verdwenen, maar ik heb het in april dus toch gedaan. De drang om weer te gaan paardrijden en sporten werd steeds groter, ik kon mijn sportachtergrond niet achter me laten. En daarnaast vind ik mezelf gewoon nog te jong om incontinent te zijn. Ik wil mezelf niet de rest van mijn leven onthouden van mijn grootste passie.”
“Via mijn gynaecoloog en een andere gynaecoloog ben ik bij een specialist terecht gekomen. Ik heb me goed laten informeren en maakte me niet veel zorgen over de operatie. Natuurlijk ben je altijd een beetje zenuwachtig, want zal het wel het gewenste resultaat hebben? De ingreep viel heel erg mee, er wordt een soort bandje ingebracht, zodat de plasbuis weer goed kan sluiten. Het hielp ook dat ik veel vertrouwen had in de arts. En als je iets wilt, of het de moeite waard vindt, ben je daar ook toe bereid. Nu voel ik me heel goed. Het herstel duurde wel even, maar ik heb afgelopen weekend voor het eerst in jaren weer paard gereden en dat was fantastisch! Dan denk je: ‘Ja hier heb ik het voor gedaan, voor dit gevoel’. Dat ik gewoon weer kan doen wat ik wil zonder met je incontinentie bezig te zijn, daar ben ik heel dankbaar voor.”
Meegeven
“Wat ik anderen met stressincontinentie mee wil geven is dat er is tegenwoordig veel aan te doen is, dus informeer naar de mogelijkheden. Zelf heb ik veel baat bij yoga, door het bewust bezig zijn met je lichaam en ontspannen. Los van dat het natuurlijk altijd verstandig is om je goed voor je lichaam te zorgen en je bekkenbodemspieren te blijven trainen. Ik denk dat er ook veel angst is voor de operatie. Het is natuurlijk niet niks, maar het is eigenlijk maar een lichte ingreep. Beperk jezelf niet, er is echt iets aan te doen!”
“Na mijn operatie kreeg ik juist veel positieve feedback, mensen vinden het zo goed van me dat ik het gedaan heb en zeggen dat ze het ook gaan doen. Als je moeite hebt om erover te praten ga dan naar je gynaecoloog of huisarts. Zij weten waar ze het over hebben en kunnen je verwijzen naar specialisten.”
*Jannet onderging de TVT (tension-free vaginal tape) behandeling, daarbij wordt er een bandje ingebracht die de urinebuis omhoog trekt, zodat de urine minder gemakkelijk uit de blaas wegstroomt.
