Miriam Pataki (33) was altijd trots op haar volle boezem. Toen haar borsten na twee zwangerschappen slonken naar een cup A koos ze voor borstimplantaten. Het bleek de hardste leerschool van haar leven. “De vraag is niet óf je ziek wordt, maar wanneer.”
Borsten heb ik altijd mooi gevonden. Het was dan ook zeker een droom om grote borsten te hebben. Op mijn 21e werd ik voor het eerst zwanger en groeiden mijn borsten naar een flinke E cup. Ik vond het geweldig, dit was wat ik wilde!”
“Dat veranderde toen ik was gestopt met borstvoeding bij mijn tweede kindje. Ik was net 26 jaar en best onzeker. Van een volle E cup ging ik naar een kleine A. Tegen mijn man en moeder zei ik dat ik graag een borstvergroting wilde. Daar heb ik verder geen seconde meer over getwijfeld. Diezelfde week heb ik een intake ingepland.”
Droomborsten
“In november 2016 was het zover. Ik was zó blij! De operatie viel erg mee en ik had eindelijk weer de borsten waar ik van droomde. Ik voelde me mooi en zelfverzekerd.”
Rondom mijn derde zwangerschap kreeg ik vage klachten. Ik trok meerdere keren aan de bel bij de huisarts en liet mijn bloed onderzoeken. De bloeduitslagen waren goed, dus ik werd gewoon weer naar huis gestuurd. Ondertussen begon ik me steeds slechter te voelen. Ik bleef naar de huisarts gaan, maar die wist het ook niet. Ik was altijd doodmoe, mijn haar begon enorm uit te vallen en had opeens last van extreme darmklachten. Ik leek intolerant voor bijna elk soort voedsel. Omdat de buikpijn zo heftig was, bleef ik vaak thuis. Ik begon steeds slechter te functioneren, want ik had veel last van vergeetachtigheid. Kortom: het ging echt niet goed.”
Erkenning
“Ik heb helaas vaak de vraag gekregen ‘of het niet tussen mijn oren zat’. Er ging een wereld voor mij open toen ik verhalen begon te lezen van andere vrouwen met dezelfde klachten. Eindelijk erkenning! Ik gaf bij de huisarts aan dat ik wilde dat die ellendige borstimplantaten eruit gehaald werden. Van binnen leek het alsof ik vergiftigd werd”
“Na heel veel gedoe werd ik in oktober 2022 eindelijk geopereerd. Toen bleek inderdaad wat ik al dacht: mijn linkerprothese was volledig kapot. Deze hebben ze met zes grote spuiten uit mijn lijf moeten zuigen, het zat overal. Al snel begon ik me beter te voelen. Zelfs ik vond dit ongelofelijk, op een gegeven moment ga je namelijk ook zelf denken dat het ‘tussen je oren zit’. Gelukkig gaat het nog steeds supergoed met me, ondanks alles wat mijn borsten hebben moeten doorstaan. Daar ben ik ontzettend blij mee.”
Wil je het hele verhaal van Miriam lezen? In Editie 1 lees je het hele interview.
Volg ons ook op Instagram, Facebook en TikTok. Meer Gezondnu? Neem dan een kijkje in het magazine en schrijf je in voor de nieuwsbrief.
