Door de ziekte multiple scerose (MS) moest Miryam Vermeer-de Jong stoppen met haar grote hobby hardlopen. Maar dat betekent niet dat ze nu stilzit: “Ik duik nog steeds, alleen met een iets aangepaste uitrusting.”
“Ik had in Egypte net een diepe duik naar een wrak gemaakt toen ik last kreeg van tintelingen in mijn lichaam. Ik dacht dat het decompressieziekte was door het duiken. Jaren later werkte ik als duikinstructeur in Egypte. Ik kreeg last van mijn knieën en had moeite om simpele taken uit te voeren. Allemaal vage klachten die ik steeds wegwuifde. Toen ik op een gegeven moment weer in Nederland woonde, merkte ik dat de linkerkant van mijn gezicht doof aanvoelde. Ook kreeg ik last van een zogenaamde klapvoet. De huisarts stuurde mij eerst door naar de fysiotherapeut en daarna naar de neuroloog. De nacht voordat ik de afspraak in het ziekenhuis had, werd ik huilend wakker. Ik ben gewoon overspannen, het is ook zo druk op mijn werk, schoot er door mijn hoofd. Toen ik de diagnose MS kreeg, kon ik het dan ook bijna niet geloven. Compleet ingestort werd ik door mijn man bij het ziekenhuis opgepikt. Hadden ze maar gezegd dat ik beter niet alleen naar de afspraak kon komen.”
Wie Miryam Vermeer-de Jong (43) Samen met Peter
Verleden tijd
“Ik heb nu iets van 22 beschadigde plekken in mijn hersenen. Daardoor ga ik steeds verder achteruit. Vroeger liep ik met gemak tien kilometer hard, ik deed zelfs drie keer mee met de Dam tot Damloop. Dat is nu allemaal verleden tijd. Mijn rechterbeen is dusdanig slecht geworden dat ik mijn voet niet meer kan optillen met hardlopen. Ik struikel dan over mijn eigen voeten. Afscheid nemen van één van mijn grootste hobby’s was een flinke klap. Het gaat nu wat beter, maar de eerste twee jaar heb ik daar echt om moeten janken. Ik heb geleerd om in oplossingen te denken. Zo ben ik me in fotografie gaan verdiepen en duik ik nog steeds, alleen nu met een iets aangepaste uitrusting.”
Actief blijven
“De spieren die ik nog wel kan bewegen, probeer ik zo goed mogelijk te trainen. Als zo’n spiergroep uitvalt, moeten andere spiergroepen sterk genoeg zijn om die uitvallende groep op te vangen. Mijn lichaam zegt af en toe ‘zoek het lekker uit’, maar ik vind het heel belangrijk om actief te blijven. Ik heb rolstoeltraining gehad om zelfstandiger te worden. Iedereen die in een rolstoel terechtkomt, zou dat eigenlijk moeten doen. Je moet toch ook een rijbewijs halen als je auto wilt rijden? Bij de training heb ik geleerd om op de twee achterste wielen van mijn rolstoel te staan. Nu kan ik makkelijker op stoepranden komen en zelfs met een roltrap omhoog en omlaag.”
Dankbaar
“Door mijn ziekte MS ben ik heel anders naar sport gaan kijken. Als je niets mankeert, dan vind je bewegen vanzelfsprekend. Je kunt wandelen, boksen, karate doen, noem het maar op. Heb je spiergroepen of ledematen die niet meer meewerken, dan neem je het niet meer voor lief. Mensen in mijn omgeving probeer ik mee te geven om dankbaar te zijn voor wat ze kunnen. Je weet immers nooit wat morgen brengt.”
Fotocredit: Coco Broeken
