Tirzah Lopez ging zes dagen per week naar de sportschool totdat een skiongeluk haar leven compleet op de kop zette. Toch is sporten nu minstens zo belangrijk voor haar: “De helft van mijn lichaam doet het niet meer, maar voor mij valt er nog genoeg te trainen.”
“Ik ging een weekend skiën met vrienden in Spanje en ben toen op mijn rug gevallen. Het ging supersnel, in een fractie van een seconde. Door de heftige val was mijn rug op drie plekken gebroken en waren mijn longen geklapt. Het was puur pech hebben; ik deed niets geks, ging niet off-piste ofzo. De eerste tijd dat ik in het ziekenhuis lag, had ik nog niet door dat het zo ernstig was. Ik dacht dat ik gewoon wat tijd nodig had om te revalideren en dat ik daarna vanzelf weer zou kunnen lopen. Dat was alleen niet het geval. Ik kreeg het heftige nieuws dat ik een dwarslaesie heb.”
Wie Tirzah Lopez (30) Samen met Mitchel Werkt als contentmaker www.tigerlopez.com
Positieve focus
“Al drie jaar lang ga ik twee keer per week naar de fysiotherapeut, waar ook een sportschool is. Ik ga nooit met de auto, maar altijd rollend. Sporten is echt mijn houvast, ik heb het tot de basis van mijn leven gemaakt. Met gewichten, touwen en elastieken train ik mijn schouders, armen en rug tot hoe ver dat kan. De helft van mijn lichaam doet het niet, maar voor mij valt er nog genoeg te trainen. Als mensen zeggen: ‘Ik weet niet wat ik moet trainen’, denk ik: er is altijd wel íéts. Al kun je nog maar één vinger bewegen, ook die kun je trainen.” “De slogan ‘Zitten is het nieuwe roken’ is heel naar als je niet anders kunt. Je lichaam gaat keihard achteruit als je de hele dag zit. Daarom doe ik er alles aan om fit te blijven. In het begin vond ik het lastig als ik andere mensen wel zag lopen, maar ook dat wordt op den duur normaal. Ik accepteer nu dat mijn leven zo is en focus me op wat ik wél kan. In de sportschool maak ik er nu zelfs soms grapjes over. Zo van: ‘Ik ga ook wel even op de loopband.’ Het heeft geen zin om in de put te blijven zitten. Ik moet er het beste van maken.”
Een stempel
“Ik snap dat sporten en bewegen voor mensen vanzelfsprekend is, ik kon voorheen ook alles. Het moeilijke vind ik dat mensen ervan uitgaan dat ik nu niets meer kan. Ik weet niet of dat een stukje onwetendheid is of gebrek aan empathie. Zo was ik laatst alleen in het park en begon een oud stel mij spontaan te duwen. ‘Pardon mevrouw, wat doet u?’, zei ik. ‘Ik duw je even, ik zie dat je de helling op gaat’, antwoordde ze. Ik heb haar uitgelegd dat ik het liever zelf doe, omdat beweging goed voor mij is. Ze was helemaal verontwaardigd. Mensen begrijpen het vaak gewoon niet. Eén van de lastigste dingen van dit hele gebeuren vind ik dan ook dat mensen mij anders zien, alleen omdat ik niet meer net als iedereen kan lopen. Ik heb toch een soort stempel waar ik niet vanaf kom.”
Fotocredit: Marijn Fidder
